جمعه 12 اردیبهشت 1399
روز معلم و زندانیان
روز معلم هم آمد و رفت. در این چند روز منتظر بودیم که شاید خردورزی ای، تدبیری و مدبری در دستگاه قضا پیدا شود که دستور آزادی معلمان دربند(محمود بهشتی لنگرودی، اسماعیل عبدی و محمد حبیبی) را بدهند و روز معلم را فرخنده تر سازند اما نه تنها چنین نشد که آقای محمد حبیبی با حکم وزارت آموزش و پرورش اخراج گردید تا در غیاب او معاشش هم تنگ شود. این در حالی است که همواره شنیده ایم علی(ع) حتی حقوق خوارج را که در جنگ با او شرکت کرده و کشته شده بودند قطع نکرد تا خانواده شان دچار تنگی معیشت نشوند. انتظار می رود رئیس محترم جمهور دستور بازنگری به وزیر بدهند. حتما به یاد دارند که در زمان رژیم شاه نیز دانشجو و کارمندی به دلیل دوران حبس، اخراج نمی شد و غیبت زندانی جزو شرایط قهری و موجه شناخته می شد.
دستگاه قضا نیز می تواند قضای این قصور را به جا آورد و عید فطر را برای خانواده های وکلای زندانی، زندانیان محیط زیستی، دراویش، فعالان کارگری و دانشجویی و دیگر بندیان عقیدتی و سیاسی و امنیتی، عید راستین کند و بر اختیار بی لجام نهادهای امنیتی در احضار و ارعاب و پیگیری افراد مُهر پایان بزند و بدانند تجربه تاریخ ثابت می کند که این روش ها چون موریانه یک نظام را از درون پوک می کند و فرجام ناخوشایندی دارد.
